Kalemþör: Betül Korkmaz /
05/06/2018
YAÐMURDAKÝ GÖZYAÞLARIM
Þimdi ben aðlayamayanlardaným. Hiç kuþkusuz gözyaþýný akýtmak yerine, acýsýný kaðýda aktaranlardaným.
Kimbilir gözümden yaþ gelmemesi belki de bu sebeptendir. Ya da her aðladýðýmda kalbimdeki kiþi zarar görüyormuþ gibi hissettiðimdendir. Bilemiyorum. Dedim ya ben ‘aðlayamayanlardaným…’
Bazen de aðlamak istiyorum hýçkýra hýçkýra. Hýçkýrýklarýmda boðulmak istiyorum. Ama içimdeki ruhum buna izin vermiyor. ‘Sen bu deðilsin, böyle davranamazsýn.’ deyip duruyor.
Oysa son bir kez buna ihtiyacým var. Son güçsüz yanýmý artýk öldürmem gerekiyor. Gözümden akanýn da bir kanýtý olmalý deðil mi?
Ve tüm bunlarý biliyor olmana raðmen en kötüsü ne biliyor musun? Elimden hiçbir þeyin gelmemesi. Öldürmem gereken tarafý yaþatmak ne tuhaf bir duygu. Bazý zamanlarda da pervasýzca gülme isteði geliyor içimden.
Her þeye inat, yaþamýþ olduðum üzüntülerime, çevreme o toplum baskýlarýna, adaletsizliðe inat delice gülmek geliyor içimden.
Bilirsiniz ya gülmek ile bizim toplumumuzda yazýlý olmayan konular var. Neyse... Ben her þeye inat gülüyorum, bazen de sessizce aðlýyorum.
Sonra baþlýyorum iki ben kavgaya dair pervasýzca. Bir yaným ‘sen gülerek aðlayanlardansýn’ diyor. Benzer ya aðlamakla gülmek.
Üzgün iken aðlarsýn diye bir kural yoktur. Yahut ‘sadece mutluluktan gülebilirsin’ diye de bir kural yoktur. Çift yumurta ikizidir aðlamak ve gülmek. Dýþarýdan benzer görünse de içerisi çok karýþýktýr.
Diðer bir tarafým ise aðlamayý ve gülmeyi düþman etmiþ hep birbirine. Biri varsa ‘ötekinin varlýðý söz konusu olamaz’ diyor.
Yaðmur yaðmaya baþlýyor. Sakin sakin usulca yaðýyor. Necip Fazýl ’ýn bir dizesi düþüyor aklýma ve iki ben kavga etmeyi býrakýyor. “Bu yaðmur, Kanýmý boðan bir iplik.”